Antika İskemleler

Antika İskemleler

 

ANTİKA İSKEMLELER

Hatırlar mısınız? Eskiden, oturduğunuz mahalleye biri gelip adres sorsa, adresi tarif etmek yerine,  kişiyi alır sorduğu adrese kadar götürürdük. Hem herkes birbirini tanır hem gelen yabancı zorluk çekmesin diye uğraşılırdı. Tabi adres sorulduğu anda içilen çaydan, yenilen pastadan mutlaka ikram edilir hatta ısrar edilirdi.

Yanımızdan bir ambulans geçse tanımadığımız hasta için dua etmeye başlar, şifalar dilerdik.

Günler geçti; dünya ile birlikte bizler de büyüdük. Globalleşen dünya düzeninde birçok değerlerimizi yitirdik. Çok değiştik.

Bir firmada genel müdür olarak görev yapan değerli bir girişimcinin” İKNACI”  adlı kitabını baskıya girmeden önce okuma fırsatı yakaladım. Kitapta denk geldiğim bir hikâye ilk bakışta ikna ile alakası yok gibi gözükse de usta bir dokunuşla konunun özüne bağlanmış. Ama ben “Antika İskemleler” hikâyesini okuduğum zaman kaybettiğimiz ve her geçen gün daha çok hasret çektiğimiz değer yargılarımıza ne kadar uzak olduğumuzu bir kez daha anladım.

Bizler, bize ait olan bütün güzellikleri, iyilik yapmak adına, farkında olmadan,  yaktık; yok ettik. Bir nesil, iyilik süzgecinden süzülüp nasıl bu hale geldi, sürekli çatışma yaşadığı eski kuşakla ortak bir noktada niçin buluşamadı? Çünkü; büyüyüp, gelişirken sevgiyi de iyiliği de güzelliği de geçmişte bıraktık.  Bizler büyürken, kendimizle beraber, bu kutsal değerleri büyütüp bu güne taşıyamadık. Kendi çıkarları için uykusuz kalan bir nesil, tabiri caizse, “üttüğünü” zannettiği insanların iyilikleri altında ezilirken kendi yüreklerinden çıkan sesi duymak istemiyor.

Antika meraklısı genç adam,  Anadolu’nun en ücra köşelerini dolaşıp gözüne kestirdiği malları yok pahasına satın alarak yolunu buluyordu. Kış, kıyamet demeden yaptığı seyahatler sırasında başına gelmeyen kalmamıştı. Fakat bu seferki hepsinden çok farklıydı

Yolları kapatan kar yüzünden arabasını terk etmişti. Yoğun tipi altında donmak üzereyken, bir ihtiyar onu bulup kulübesine davet etti. Yaşlı adam, antikacının yürümesine yardım ederken, ‘‘Günlerdir hasta olduğumdan, odun kesmek için ilk defa dışarıya çıktım,” dedi. “Meğer seni bulmak için iyileşmişim.’’

Diz boyu kar içinde güçlükle yürüyerek kulübeye geldiler. Antikacının beyaz görmekten donuklaşan gözleri fal taşı gibi açıldı. Odanın orta yerindeki kuzinenin etrafında duran iskemleler, onun şimdiye kadar gördüğü en güzel antikalar olmalıydı. Soğuktan donmak üzere olan vücudu bir an da ısındı, patlıcan moru suratını ateşler kapladı.

Yaşlı adam, misafirini yatırmak için acele ediyordu. Ona birkaç lokma ikram edip sedirdeki yatağını hazırlarken, ‘‘Odun olmadığı için soba yakamadım evlâdım,” dedi. “Ama bu yorganlar seni ısıtacaktır.’’

Ev sahibi, yıllar önce vefat eden eşiyle paylaştıkları odaya geçerken, antikacı da tiftikten örülen battaniyelerin arasına gömüldü. Ancak bütün yorgunluğuna rağmen bir türlü uyuyamadı. Ertesi gün gitmeden önce ne yapıp yapıp o iskemleleri almalı, bunun için de iyi bir senaryo uydurmalıydı. Meselâ, hayatını kurtarmasına karşılık ihtiyara birkaç koltuk satın alabilir ve eskimiş olduğu bahanesiyle dışarıya çıkarttığı iskemleleri, çaktırmadan minibüsün arkasına atabilirdi. Hatta onları kaptığı gibi kaçmak bile mümkündü. Yürümeye dahi mecali olmayan ihtiyar, sanki onun peşinden koşacak mıydı?

Genç adam, kafasındaki fikirleri olgunlaştırırken arada bir dalsa da rüzgârın sesiyle uyanıp kaldığı yerden devam ediyordu. Bir ara yaşlı adamın sabah namazına kalktığını fark etti. Isınan vücudu ve uykunun ağırlığı ile ihtiyar adamın çıkardığı seslerin sebebini merak bile edemedi.

Gözlerini açtığında, kuzine üzerinde pişen yemeği gördü. Yattığı yerden etrafına bakınırken, birden iskemleleri hatırladı. Hafifçe doğrulup çevresine baktı. “Aman Allah’ım!” dedi.  Antikalardan hiçbiri ortada yoktu.

İhtiyar adam, uykudaki konuşmasını duyarak onları emin bir yere mi kaldırmıştı? Yoksa tanımadığı bir adamın antikaları alıp, kayıplara karışmasından mı korkmuştu?

Sakin görünmeye çalışarak ,‘‘İliğim, kemiğim ısınmış,” dedi. “Çorbanız da güzel koktu doğrusu. Ama akşamki iskemleleri göremiyorum.’’

Yaşlı adam, odanın köşesine yığdığı iskemle parçalarından birini daha sobaya atarken ‘‘İskemle dediğin dünya malı be evlâdım,” dedi ve ekledi.

“Biz misafirimizi üşütür müyüz?’’